DIALOG SOFISTA C. D. -> DRUGIE OJCOBÓJSTWO PARMENIDESA!

Po przeprowadzeniu piątego podziału dychotomicznego i zdefiniowaniu Sofisty, następują rozważania Platona nad kwestią mówienia o niebycie w liczbie mnogiej i pojedynczej. Jest to początek drugiego ojcobójstwa Parmenidesa, które w dialogu przeprowadza GOŚĆ Z ELEI [jak pamiętamy pierwsze przeprowadził Gorgiasz z Leontinoi].

II OJCOBÓJSTWO PARMENIDESA

 

• Skoro NIEBYT nie istnieje to nie można użyć do niego liczby pojedynczej bo to już warunkuje jakieś istnienie.
• Aby zanalizować kwestię BYTU i NIEBYTU trzeba rozważyć kwestię WIZERUNKU -> To imitacja, podobna do wzorca. Wizerunek dzieli się na:
1. ORYGINAŁY - Coś, co istnieje,
2. WIZERUNKI, które nie istnieją.
• Sąd Fałszywy jest więc sądem stwierdzającym niebyt.
• Dalej Platon analizuje Teorię Parmenidesa: Atrybuty BYTU określone przez Parmenidesa nie mogą przysługiwać bytowi -> BYT NIE jest nieruchomy bo ruch to rodzaj doznawania i działania a BYT doznaje gdyż jest poznawany.
• BYT jest ZDWOJONY -> Jest wiele nazw, które określają coś różnego, więc BYTÓW JEST wiele.
• NIEBYT ma nazwę i rodzaj gramatyczny, więc można o nim mówić.
• BYT to możność działania, ale nie jest ani ruchem, ani spoczynkiem.
• Platon wyróżnia 5 NAJWYŻSZYCH RODZAJÓW BYTU [5 POSTACI BYTU]:
  1. BYT
  2. NIEBYT
  3. RUCH - Ruch istnieje, bo istnieje rozum i rzeczy zmienne.
  4. SPOCZYNEK - Istnienie spoczynku wrunkuje tożsamość i niezmienność przedmiotu.
  5. TOŻSAMOŚĆ - Coś jest identyczne z sobą samym i różne od pozostałych.

        - Ruch i spoczynek nie mogą się ze sobą mieszać bo są przeciwieństwami.
        - Każdy z rodzajół jest tożsamy, a niektóre mogą siebie przenikać.
     - Byt przenika wszystkie 4 rodzaje i dlatego są one czymś różnym względem siebie -> Jest to TEORIA RÓŻNOŚCI i wynika z niej, ze NIEBYT jest jest przeciwieństwem BYTU tylko jest czymś od niego różnym.

• Sofista ucieka w mroki niebytu, bo twierdzi że nie ma fałszu.
• FAŁSZ JEST bo ostatnią definicją w dialogu Sofista [już bez podziału dychotomicznego] jest dowód istnienia fałszu, czyli orzekania o tym co jest, że nei jest i na odwrót, co też jest dowodem na to, że NIEBYT ISTNIEJE.

Tekst opracowałam na podstawie Książek, Notatek własnych, Wykładów prof. J. Gajdy-Krynickiej.