Pani Bovary - Gustaw Flaubert

Pani Bovary Flauberta poruszyła mnie do głębi. Zaczęło się niewinnie, a wręcz odstręczająco. Strasznie ciężko było mi przebranąć przez początek książki – wydawało mi się, iż autor pisze ciężko, bezładnie, momentami kreśląc bazgroły jak jakiś grafoman. Historie ukazujące się na początku pojawiały się i przemijały tak szybko, iż nie sposob było się wczuć w jakąkolwiek postać, ani przeżywać wydarzeń razem z bohaterami. Ale cieszę się, że po przeczytaniu kilkudziesięciu stron postanowiłam nie odstawiać tej książki na bok.

Swoiste 'przewijanie' przez autora poczatkowych wydarzeń było najwyraźniej zabiegiem celowym, mającym uwydatnić losy głównej bohaterki, która choć jest centralną postacią całej książki, to jej osoba staje się głównym wątkiem dzieła dopiero w jego połowie. Książka rozpoczyna i kończy się postacią Karola, który mimo że nigdy nie zajął należytego miejsca w sercu Pani Bovary, stał się fatum kierującym jej całym życiem, podporządkowując i wpływjąc niejako na wszystkie decyzje jakie podjęła. To właśnie Karol przebił się przez najmocniejsze skorupy moich uczuć, sprawiając że po przeczytaniu książki rzuciłam nią ze złością w kąt, tworząc w głowie lepsze dla tego biednego człowieka zakończenie.

Tytułowa Pani Bovary – Emma, wywoluje niesamowicie negatywne emocje. Jawi się nie tylko jako osoba zadufana w sobie, małoduszna, zachłanna i egostyczna, lecz także jako wyrodna, bezczelna, wyniosła i leniwa. Ale mimo wszystko, po przebiciu się przez jej podłą skorupę zrobiło mi się jej żal, czując wobec niej swego rodzaju litość czy współczucie. Jej użalanie się nad sobą jest po prostu przykre, a niemożność odnalezienia dobrych stron życia tylko tą przykrość pogłębia. Jest jak typowa, życiowa ofiara losu, której próby radzenia sobie z przeciwnościami są tylko pozorne, a którą przytłacza codzienność i konieczność dostosowania się do warunków w jakich przyszło jej egzystować.

Pani Bovary to książka o zdradzie, o miłości, lecz przede wszystkim o zawiedzionych nadziejach, podupadłej na zdrowiu psychice i deprecjacji wszelkich doznań. Mimo dosyć osobliwego stylu pisarskiego Flauberta udało mi się dostrzeć w książce także mnóstwo rozterek natury filozoficznej, co jeszcze bardziej połaczyło mnie z wirem egzaltacji oraz depresją zmieszaną z melancholią głównej bohaterki.

Do szpiku kości przeszywa motyw śmierci z utęsknienia za ukochaną, ale najbardziej jest mi żal Berty – córki Państwa Bovary, która (będąc owocem pogrążonej w apatii, rozrzutnej i pustej kobiety oraz prostego i nie radzącego sobie z wydatkami doktora) stała się osieroconym symbolem marazmu i rozpaczy zubożałej klasy średniej.

Czy polecam?	TAK
Ilość stron:	180
Jak się czyta ze względu na styl pisarski:	Na początku wolno, w miarę rozwoju wydarzeń mimowolnie czytanie idzie coraz szybciej i łatwiej